Motivatie is een bijzonder woord. Waarom doe je iets, of waarom niet. Hier in huis wordt daar heel wisselend over gedacht. Met twee autisten in huis is het soms hard werken om iets gedaan te krijgen, maar ook om ze te stoppen als ze eenmaal met iets bezig zijn wat hun aandacht heeft.
Bij mijn man is het soms lastig om het ervan te overtuigen dat je soms ook iets voor een ander moet doen ook al heb je daar geen zin in. Dat vindt hij soms erg lastig. Ik hoor dan ook regelmatig “ja doe ik zo meteen.” of ” Morgen..” “Ik kijk wel even”, enz…. Helaas is het resultaat meestal dat er niets gebeurd. Boos worden heeft geen zin, 100 keer herhalen heeft ook geen zin. Dit is voor mij soms best heel frustrerend. Het is een continu zoeken naar dat ene kleine stukje in hem wat ik aan kan spreken zodat hij het nut ervan ziet en het dan dus wel gaat doen. Maar andersom werkt het dus ook. Als hij iets heeft dat hij belangrijk vindt, dan moet (bijna) alles wijken en is hij amper aanspreekbaar voor andere dingen. Dan krijg ik antwoorden als: “Nu even niet.” “Je ziet toch dat ik bezig ben.” En is hij echt heel onvriendelijk in zijn reageren. Geërgerd eigenlijk.
Innerlijke drive
Bij mijn dochter (14) werkt het anders. Van baby af aan heeft zij een innerlijke drive van Ik wil, ik zal en ik moet. Daarmee lukken de dingen die ze echt heel graag wil. Op pure wilskracht, maar soms wel ten koste van haar prikkels en energie. Ze is ook veel meer aanspreekbaar op sociale interacties. Ze heeft er last van als ze voor haar gevoel haar verantwoordelijkheid ten opzichte van anderen niet na kan komen als dat zo afgesproken is. Maar ook bij haar geldt, als er iets moet gebeuren in welk opzicht dan ook, ze het nut ervan in moet zien. Ze heeft altijd uitleg willen hebben waarom dingen zijn zoals ze zijn, of waarom iets moet gebeuren. Een ‘omdat ik het zeg’ of ‘gewoon omdat het zo is’ was en is voor haar absoluut onbevredigend. Vroeger kon ze daar heel boos van worden. Ze wil dingen begrijpen. Nu kan ze daar iets beter mee om gaan, maar het blijft lastig. Vooral op school. Waarom moeten we dingen leren die we later nooit meer gebruiken of gewoon op kunnen zoeken op interen. Tja, .. en leg dat maar eens uit..
Het vraagt van mij als partner en moeder dus behoorlijk wat flexibiliteit en creativiteit om mijn man en dochter op de juiste manier te benaderen. Dat lukt dus ook niet altijd en dat zorgt dan weer voor miscommunicatie en spanningen. Vooral omdat het soms lijkt of het totaal niet uitmaakt wat het met een ander doet. Soms ogenschijnlijke desinteresse. Soms ook hele echte! Bij mijn dochter is het nog lastiger. Door haar sociale intelligentie en wat ze heeft geleerd, is ze in staat om waar te nemen en in te voelen dat ik iets van haar vraag. Ze benoemt dat ook, maar op een of andere manier kan ze zichzelf er toch niet toe zetten om datgene te doen dat ze moet doen. Dat geeft haar dan direct weer een slecht gevoel omdat ze loyaal is aan mij.
Kortom, een lastig thema voor autisten en hun omgeving.
Recente reacties